Wywiad z Kimberli Meyer (dyrektorem MAK Center i kuratorem z Los Angeles)

 

Galeria Rusz: Jaka idea przyświecała Tobie i Twojemu zespołowi przy tworzeniu wystawy „How many billboards?”?
Kimberli Meyer: Wystawa How many Billboards? była bezpośrednią odpowiedzią na przymusowy charakter komunikatów reklamowych odbieranych w miejscach publicznych. Ten pokaz, który wymyśliłam stojąc w korku, został zaprojektowany specjalnie na potrzeby specyficznej aglomeracji, kultury i sposobu komunikacji w Los Angeles. Teza proponowana przez wystawę jest taka, że sztuka powinna zajmować widoczne miejsce w kakofonii obrazów, przekazywanych nam w przestrzeni miejskiej.

GR: Jaką zasadę  przyjęliście wybierając artystów i prace na wystawę?
KM: Przede wszystkim, zespół kuratorów szukał artystów, którzy w sposób krytyczny podeszliby do zagadnienia billboardu jako miejsca. Chcieliśmy, aby ich prace miały charakter strategiczny, by traktowali billboard jako środek artystycznej i krytycznej interwencji. Nie zależało nam tylko na umieszczeniu na billboardzie ładnego obrazka. To doprowadziło nas do skupienia się na historii sztuki konceptualnej w Los Angeles i sprawiło, że zaczęliśmy myśleć o tej historii, jako przesyconej Pop Artem i polityką. Wybraliśmy artystów reprezentujących różne generacje sztuki zakorzenionej w konceptualizmie, skupionej wokół regionu Południowej Kalifornii, jak również prezentujących różne punkty wyjścia w ramach tego rodzaju działalności artystycznej.

GR: Czy uważasz, że prezentowanie sztuki w przestrzeni miasta, z wykorzystaniem nośników, które normalnie służą do pokazywania reklam ma sens?
KM: Tak. Wystawa How Many Billboards była poprzedzona niemal dekadą dyskusji pomiędzy mieszkańcami miasta a urzędnikami na temat billboardów i ich wpływu na przestrzeń miasta Los Angeles. Obecnie trwa intensywny dialog publiczny dotyczący tego, kto ma prawo do kształtowania wyglądu miasta. Nasz pokaz był próbą zbadania artystycznych i politycznych implikacji wykorzystania tych medialnych przestrzeni, którymi przesycony jest krajobraz miasta, jak również propozycją alternatywnej wizji prezentowania sztuki publicznej w Los Angeles.

GR: Nośnik bilbordowy jest egalitarny, praktycznie każdy może go zobaczyć. Czym Twoim zdaniem powinna wyróżniać się praca, która będzie prezentowana na bilbordzie?
KM: Sztuka na billboardach powinna odchodzić od tradycyjnej, marketingowej funkcji billboardu. Sztuka powinna pobudzać przechodniów do refleksji, zastanowienia, być może zakwestionowania tego, co widzą na innych billboardach.

GR: Każda wystawa na bilbordach jest rodzajem eksperymentu. Widz przyzwyczajony jest do oglądanie na bilbordach reklam. Oglądając na nich sztukę musi zmierzyć się z pewną nieoczywistością, pewnym zaburzeniem poznawczym. Jakie wnioski można wyciągnąć Twoim zdaniem z Waszego eksperymentu/wystawy? Czy mieliście jakiś odzew mieszkańców, widzów?
KM: Reakcje, z którymi się spotkaliśmy były niesamowicie pozytywne – ludzie natychmiast zorientowali się, że patrzyli na coś innego, i nawet jeżeli nie byli do końca pewni, co to było, wyrwanie ich na moment z nieustającego ataku reklam sprawiało im, jak twierdzili, ulgę. W dziele Brandona Lattu, w którym artysta umieścił przypominającą ogłoszenie drobne informację o Cadillacu Fleetwood z 1996 roku (który naprawdę był na sprzedaż), podano numer telefonu dla potencjalnych nabywców. Lattu zebrał wszystkie wiadomości od nich i przekazał je sprzedawcy, ale także spisał i pokazał je mi. Czytanie ich było niesamowite, ponieważ w niemal każdej z nich, dzwoniący zdawali sobie sprawę, że działo się tu coś dziwnego, że sprzedawanie używanego samochodu za pomocą wyszukanego billboardu jest swego rodzaju szaleństwem, lecz mimo to wyrażali zainteresowanie samochodem i byli ciekawi, dlaczego użyto billboardu. Te wiadomości bardzo dobrze ukazują schemat doświadczania przez publiczność sztuki czasowo zajmującej miejsce przeznaczone na reklamę.

GR: Byłaś w tym roku jurorem w Konkursie Sztuki na bilbordach. Czy mogłabyś udzielić kilku rad, wskazówek artystom, którzy będą brali udział w kolejnych edycjach konkursu? Na co powinni zwrócić uwagę budując swoje prace, by lepiej korespondowały z nośnikiem bilbordowym, przestrzenią miasta i przypadkową publicznością?
KM: To, co radziłabym przyszłym uczestnikom to: nie traktujcie zadanego tematu zbyt dosłownie, rozważcie możliwe odniesienia do kultury masowej i/lub tematów socjalno-politycznych, rozważcie też użycie billboardu jako narzędzia krytyki przestrzeni reklamowej, a także postarajcie się, aby wasze przesłanie było jasne i zrozumiałe, lecz jednocześnie wielowarstwowe, pobudzające do głębszej refleksji.

GR: Dziękujemy za rozmowę, a czytelników zachęcamy do obejrzenia prac bilbordowych, o których rozmawialiśmy na stronie www.howmanybillboards.org

Interview with Kimberli Meyer – MAK Center director, curator / Los Angeles, USA

 

Galeria Rusz: What was the idea behind the creation of the How Many Billboards? exhibition?
Kimberli Meyer: How Many Billboards? was a direct response to the mandatory nature of the public viewing of corporate messaging. Conceived while sitting in traffic, the show was designed for the characteristic sprawl, culture, and communication mode of Los Angeles. The proposition of the exhibition was that art should occupy a visible position in the cacophony of mediated images in the city.

GR: What was the main criterion for choosing the artists and works to take part in the exhibition?
KM: First and foremost, the curatorial team looked for artists that would critically address the billboard as site. We wanted them to work strategically, to approach the billboard as a means for artistic and critical intervention. We were not interested in just putting a pretty picture up on a billboard. This led us to focus on the history of conceptually based art in Los Angeles, and we began to think of that history as one that is infused with Pop Art and Identity Politics. We chose artists that represented the various generations of conceptually based art making centered in Southern California, as well as the diversity of departure points within this mode of practice.

GR: Do you think it makes sense to exhibit art in the urban space, working with the means that are normally utilised in advertising?
KM: Yes. How Many Billboards followed nearly a decade of discussion amongst city residents and officials about billboards and their environmental impact on the city of Los Angeles. There is an ongoing intense public dialogue about who has visual rights in the city. Our show attempted to investigate the political and artistic implications of these media surfaces that saturate the city’s landscape, while also offering an alternative vision for public art display in Los Angeles.

GR: The form of a billboard is egalitarian – practically everyone can see it. What, in your opinion, should be a distinguishing feature of the work of art to be presented on a billboard?
KM: Art on a billboard should depart from the usual marketing function of a billboard. The art should prompt passersby to reflect, to think, perhaps even to question what they see on other billboards.

GR: Every exhibition of art on billboards is a form of experiment. The public is used to advertisements on billboards. When they see art instead, they need to face something which is not obvious, some cognitive dissonance. What conclusions can be drawn from your experiment/exhibition? Did you receive any feedback from the citizens, the audience?

KM: The feedback we received was overwhelmingly positive – people instantly recognized that they were looking at something different, and though they might not have know exactly what it was, they expressed relief in getting a break from the relentless onslaught of advertisement. In the piece by Brandon Lattu, in which the artist put up a classified-like advertisement for a 1996 Cadillac Fleetwood (which was really for sale), a phone number was included for interested potential buyers. Lattu collected the messages and passed them on to the seller, but also transcribed them and shared them with me. They were amazing to read, because in nearly all of them, the caller knew that something odd was going on, that it seemed kind of crazy to sell a used car on a very fancy billboard, yet they also expressed some interest in the car and were curious about why a billboard was being employed. These messages diagrammed very well the public encounter with art temporarily occupying advertising space.
GR: You were a member of the jury panel for the Billboard Art Competition this year. Do you have any tips for the artists that are to take part in the future editions of this competition? What should they specifically take into consideration when creating their works, so that these works better suit the form of a billboard, the urban space and an accidental audience?

KM: My advice to future entrants is: don’t take on the given theme too literally, consider addressing issues in popular culture and/or socio-politics, consider using the billboard to critique the site of outdoor advertising, and make the message bold and easily read yet holding more layers for further contemplation.

GR: Thank you very much for the talk. We want to encourage our readers to take a look at the billboards we were discussing at www.howmanybillboards.org